Lang zal Joanne leven in de gloria & we gaan!

Lieve Lezers,

Vandaag een heerlijke en feestelijke dag. Joanne is 22 geworden en niet iedereen kan zeggen in India jarig te zijn geweest! Speciaal dus en we zijn het natuurlijk aan het vieren!
Ook is vandaag onze allerlaatste dag in Raxaul. & de gevoelens waarmee je afscheid neemt zeggen iets over hoe gehecht je aan iets bent. Dit afscheid is best wel moeilijk, we hebben zin om iedereen weer te zien in Nederland, maar we hebben ook zulke mooie weken hier gehad. We konden enorm veel betekenen, werden opgenomen in het team op de verloskamers en werkte iedere dag met enorm veel zin en plezier! We hebben vele foto’s en allerlei herinneringen die we al een beetje met jullie gedeeld hebben. Dat we nu naar huis gaan is gewoon vreemd. We gaan het ontzettend missen &zullen dit ziekenhuis en alle inzet van alle nurses meenemen in ons gebed! We hebben ze bedankt met thee uit Nederland.

We hoopten dat we maandag en dinsdag, (na 2 dagen weekend) nog even lekker konden werken. En zo kregen we het ook!

Maandag begon weer met veel drukte, wat al zichtbaar was aan de wachtkamer bomvol met familieleden. Toen de nurses met elkaar in overleg waren, kreeg een vrouw persdrang. Wij waren voelde hoe ver het was. Eerst dachten we een mondje te voelen, maar we dachten ook dat het de billen konden zijn. Nergens stond dat er een echo was gemaakt dus we hadden er een oudere zuster bij gehaald. Zij bevestigde dat het volgens haar een stuit was, tot het kind al snel in zicht kwam. Tot onze verbazing zagen we een mond, daarna de neus en het lag ook nog eens met de rug achter (voor de kenners.) Een onmogelijke houding & na de geboorte deed het kind het ook slecht. Wij zijn samen gestart met reanimeren en zijn dankbaar dat de protocollen zo goed in ons hoofd zitten. Na 2 minuten begon het jongetje te reageren & na 5 minuten ademde hij zelfstandig! Wauw! We waren er zo blij mee! We hebben die dag nog 6 bevallingen mogen begeleiden zonder complicaties.

Dinsdag (gisteren) was de hectiek er nog steeds maar liefst acht bevallingen en in het eerste twee uur van onze dienst werden er al vier kinderen geboren. Opnieuw hebben we een kindje moeten reanimeren na een stuitbevalling. De vrouw kwam het ziekenhuis binnenlopen en beviel op het eerste bed wat ze tegen kwam van een goede en mooie stuitbevalling. We wisten geen harttonen tijdens de bevalling of daarvoor. Opnieuw (Thanks God!) mocht de reanimatie resultaat hebben en na 5 minuten schreeuwde het manneke de longen uit z’n lijf! (: Een andere vrouw werd begeleid door een andere verloskundige en kreeg een vacuüm, tenminste dat probeerden ze. Daarna ging ze, gelukkig, voor een spoedkeizersnede. & zo’n vacuüm gaat hier niet heel vrouwvriendelijk en als je daar nog een Juniordokter bij optelt + een schreeuwende vrouw, afschuwelijk. Moeder en kind maken het nu goed. Deze dag kreeg een andere vrouw een uur na de bevalling een enorme fluxus (bloeding) door een te volle blaas, niemand plast hier ook, maar iedereen ligt wel aan een infuus. We hebben snel de blaas leeg gemaakt, medicatie gegeven en het bloeden weer stabiel gekregen! We kregen dus weer heel wat op ons bordje!

Vanmiddag gaan we nog even wat slapen (proberen) voordat onze reis begint, daarna zullen hier nog wat zusters langskomen voor Joanne’s verjaardag & om afscheid te nemen. We vertrekken vannacht om 01.00 met de taxi van het Hospital naar de Airport in Patna. Daar zullen we donderdagochtend aankomen om dan naar Delhi te vliegen waar we in de middag zullen landen. Vrijdagochtend zullen we landen na een vlucht van Delhi naar Amsterdam!

We gaan India missen & zullen altijd blijven herinneren hoe ontzettend bijzonder dit land is. De vele mensen, de kleuren & geuren, hun manier van leven en zoveel dingen meer, het laat bij ons een enorme indruk achter!
Daarnaast hebben we ook gezien hoe leven en dood zo enorm dicht bij elkaar kunnen liggen. Misschien hebben we wel meer kinderen zien sterven, of gestorven zijn, dan we in onze loopbaan zouden zien. En dat maakt ons dankbaar voor onze zorg en tegelijkertijd is het een ervaring die we altijd zullen meenemen als verloskundigen. We zijn dankbaar dat we de gezondheid en kracht kregen om te werken in het ziekenhuis en nieuwe dingen mee te geven, te helpen met onze kennis en daarnaast ook van hen te leren. Iedereen werkt hier zo hard om andere te helpen & dat is zo ontzettend mooi om te zien!!
Het is een zegen van God & zo ervaren wij dat ook!

Vrijdag zullen we ook onze laatste blog schrijven. (wat we natuurlijk wel gaan missen)

We hopen jullie weer in Nederland te ontmoeten!
Liefs. Hanna & Joanne