Onze derde werkweek is van start gegaan!

Lieve allemaal!

Zo, het weekend is weer voorbij & de eerste werkdag van de week zit er net weer op!
Wat vliegt de tijd naar ons idee en wat hebben we het goed. Afgelopen dagen waren erg warm. Voor ons idee waren we weer helemaal op het punt, vóórdat we gewend waren. Het was continue zweten & dat is ook lastig slapen. Gisteren (Zondag) heeft het aan het eind van de middag erg hard geregend, wat de boel heeft doen afkoelen, gelukkig maar.

We maken iedere dag weer bijzondere dingen mee en soms ook heftige momenten. Vandaag was weer zo’n dag!

Allereerst nog even over vrijdag, dat was voor het weekend nog een hele drukke dag. Geen moment stil gezeten en de oogst was aan het eind van onze dienst 6 gezonde kindjes!
Soms zijn hier echt té grappige momenten. Zo was er vrijdag een bevalling van een mw. die een heel hoog BMI had. Vanwege haar gewicht zou ze een keizersnede moeten krijgen. Ze dacht dat ze ging bevallen, maar de Junior-doctor (assistent gynaecoloog) dacht het beter te weten en vertelde de nurses dat dat niet kon. Na tien minuten was er een hoofd zichtbaar. Een andere nurse die ook bevallingen begeleid zat al op het bed (in de pre-labourroom, want ze was nog niet verplaatst) toen het hoofd geboren werd. Er zat een enorm kind in en wij waren al voorbereid op een eventuele schouderdystocie. Toen werden inderdaad de schouders niet geboren, wij mw. in McRoberts gelegd en impressie gegeven terwijl de Junior-doctor nog handschoenen aan stond te doen.
Schone handjes en een slecht kind of toch maar voor een goeie start en met blote handen op die buik impressie geven? Wij wisten het wel! ;)

Zaterdag hebben we een heerlijke dag gehad. Alle kleding weer heerlijk gewassen & heerlijk een boek gelezen, wat geslapen en echt helemaal tot rust gekomen. Afgelopen zaterdag zaten we gewoon al weer op de helft. Dit vierden we bij het avondeten met heerlijke rijstepap mét krenten, vooral Joanne is hier dol op! ;p & ook de zondag hebben we heerlijk genoten van de rust + van skype.

Vanmorgen werd er een prachtig gezonde baby geboren, alles ging goed.
Verder was er nog een mw. aan het bevallen, die al 7 dagen een gestorven kindje in haar buik, het was haar 6e kindje en haar 4e kindje dat in haar buik was gestorven! Toen onze dienst voorbij was, was zij nog niet bevallen. Wel mochten we een andere bevalling begeleiden van een mw. die 44 weken + 4 dagen zwanger was!! Ongelooflijk. In Nederland ben je niet langer zwanger dan 42 weken, daarna wordt de bevalling ingeleid. Er is dan een te hoog risico op het disfunctioneren van de placenta (moederkoek) waardoor de baby geen zuurstof meer krijgt. Gelukkig werd er een blakend jongetje geboren met een goede start en het woog 8 pond. Voor hier is dat een reus! (:

Een kwartier voor tijd werden we geroepen door een nurse of we kwamen kijken op de admission (de kamer waar een vrouw binnenkomt en de eerste check krijgt). Wij zagen uit de vagina een voetje hangen. Dat is een onmogelijkheid om vaginaal te bevallen, dus mw. werd klaargemaakt voor een keizersnede. Wat er toen gebeurde is echt een afschuwelijk verhaal. Er kwam een junior doctor binnen (een arts-assistent) die nul ervaring heeft. Hij deed zijn handschoenen aan om te voelen naar ontsluiting en trok er een ander been uit + zei dat het volledig ontsloten was en hij begon de baby direct naar buiten te trekken. De baby was al tot bijna de navel geboren, maar wanneer je aan een baby trekt, slaat hij zijn armpjes op en blijft haken achter het schaambot. Wij dachten, dit komt nooit meer goed. Daarnaast was het ook geen bevalbed en de junior doctor wist echt niet wat hij deed. Zo ontzettend dom van hem!
Toen riep Hanna heel hard dat we mw. in een andere positie moesten leggen en daar luisterde hij naar, maar Joanne had nog handschoenen aan en zij probeerde met de handgrepen die we geleerd hadden de junior doctor te helpen. Die wilde allereerst onze hulp niet. Inmiddels stonden er 10 zusters omheen.
Wij wisten dat we nu moesten doen wat we konden doen, voordat het kind dood zou gaan.
Joanne is toen gewoon op het bed gesprongen terwijl Hanna iedereen instructies gaf om aan de kant te gaan. Toen heeft Joanne de armen “afgehaald” (naar buiten gehaald) terwijl Hanna heel hard aan het bidden was en ook Joanne aan het aanmoedigen was. Iedereen was helemaal stil en wij waren samen in het Nederlands aan het communiceren. Daarna heeft Hanna mw. op haar rug gelegd en hebben we de doctor gezegd dat hij impressie moest geven. (de buik indrukken) Joanne heeft toen met behulp van die kracht het hoofdje geboren kunnen laten worden. Toen de baby geboren was, was er gelukkig een neonatoloog die het kind direct meenam. Wij moesten echt gelijk huilen, van alle spanning en de hele situatie. Hanna moest toen nog (met trillende handen ;p) een infuus prikken bij die mw. die gelijk zat!!
& het kindje was er erg slecht aan toe. Het werd gereanimeerd, maar toen het naar de neonatologie (afdeling voor zieke pasgeboren kindjes) werd gebracht, ademde het met behulp van zuurstof en was de kleur ook al beter, ook had het de oogjes open. We gaan morgen nog even kijken bij het kindje!

Na afloop zaten we nog samen bij die mw. en we hadden het er samen over dat we zo dankbaar waren dat God ons gebed had verhoord! Toen viel ons oog op een A4 boven het bed van mw. & daar stond op geschreven: “God will make a way where there seems to be no way..” Hoe bijzonder dat we dat antwoord van God direct kregen. Dat hebben we vandaag zo ontzettend ervaren, we zijn Hem zo dankbaar!!

De zusters waren ook dankbaar dat wij er waren & het was zo bijzonder dat wij op dit moment hulp konden bieden met hetgeen we in Nederland hebben geleerd. Een afschuwelijk verhaal, maar we weten dat we geholpen zijn & zijn dankbaar dat we op dit moment in India waren!

We laten snel weer wat van ons horen!
Liefs Hanna en Joanne